Χόμπιτ: Και με τους νάνους και με τα ξωτικά

Ένα από τα προβλήματα που έχουν οι Νάνοι, στο «Χόμπιτ», είναι ότι όταν τους επιτέθηκε ο δράκος και διέλυσε την πατρίδα τους, τα Ξωτικά δεν τους βοήθησαν.

Το ότι είχαν μετατρέψει την πατρίδα τους σε χρηματιστήριο χρυσού και είχαν συσσωρεύσει απίστευτο πλούτο, δεν τους ενοχλεί και συνεχίζουν στην παλιά γραμμή κάθε πατριώτη «πάλι με χρόνια και καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι» (όχι αυτό δεν το έγραψε ο Τόλκιν). Φαντάζομαι ότι στο τρίτο επεισόδιο θα πάρουν πίσω τελικά την πατρίδα τους γιατί αλλιώς δεν θα μπορεί να ξεκινήσει ο «Άρχοντας των δαχτυλιδιών» – με την ευκαιρία, όποιος ξέρει πώς πραγματικά ξεκινάει ο «Πόλεμος των άστρων» να στείλει μήνυμα στη στήλη.

Τα Ξωτικά πάντως, για να επανέλθουμε, που είναι γενικά εξαιρετικά ωραίοι- ειδικά οι γυναίκες βασίλισσες- και τρομεροί πολεμιστές, αποδεικνύονται και πολύ ορθολογιστές. Δεν μπήκαν στη μάχη με τους Νάνους γιατί ήξεραν ότι είναι χαμένη υπόθεση. Προτίμησαν να επιβιώσουν και να βοηθήσουν όταν είναι δυνατό… Κι όπως ξέρουμε βοήθησαν πολύ.
Τον Τόλκιν τον έμαθα από έναν φίλο στην αριστερά πριν από πάνω 30 χρόνια, τον Γιάννη, που τώρα είναι γνωστός ζωγράφος στην Αθήνα. Ήμουν δηλαδή τυχερός και πέρασα έναν βίο στην αριστερά χωρίς να διαβάζω τσιτάτα και να κάνω φτηνό συνδικαλισμό του τύπου «σας τα έλεγα εγώ». Αντίθετα και Μαρξ διάβασα και Γκράμσι (από έναν φίλο που ήταν στο ΠΑΣΟΚ και τώρα είναι στη ΔΗΜΑΡ) και Πουλαντζά (που τον μισούσαν οι Κνίτες από τους οποίους οι περισσότεροι είναι πια στον ΣΥΡΙΖΑ της ανανεωτικής αριστεράς) και Αλτουσέρ και Ίβαν Ίλιτς και Γιάννη Καλαϊτζή και Μανάρα και… Τόλκιν.
Τα διαβάσματα δεν είναι ποτέ ετερόκλητα, φτάνει να ξέρεις τι ψάχνεις. Και δεν ψάχνουμε βέβαια πάντα το ίδιο πράγμα, αλλά εξελισσόμαστε και ωριμάζουμε και προσαρμοζόμαστε στην πραγματικότητα, όσο γινόμαστε σοφότεροι. Όσο πιο σοφοί γινόμαστε, τόσο καλύτερα καταλαβαίνουμε τον κόσμο- και τον ανεχόμαστε θα πρόσθετα. Περίπου δηλαδή όπως τα Ξωτικά.
Κι αυτό που με ενδιέφερε πάντα, δεν ήταν μόνο να γνωρίσω τον κόσμο- όπως κάνουν τα Χόμπιτ- αλλά να διευρύνω και το πλαίσιο της ελευθερίας μέσα στο οποίο ζω και ζουν και οι άλλοι που έχω ανάγκη, καταρχήν. Γιατί η ελευθερία, διεκδικείται, δεν παραδίδεται όπως οι κληρονομιές των βασιλιάδων.
Ο παραμυθάς ο Τόλκιν, του οποίου ομολογώ ότι διάβασα μόνο τον πρώτο τόμο και μου αρκεί, ήξερε πόσο απέραντος μπορεί να είναι ο κόσμος μας, γι’ αυτό και τον περιέγραψε με απίστευτη ομορφιά και πλούτο.
Κρατάω, αυτήν τη μεγάλη περιπέτεια, αυτό το κάλεσμα για τη διεκδίκηση της ελευθερίας και του φωτός κόντρα σε κάθε σκότος και ανελευθερία, και πορεύομαι μαζί και με τους Νάνους και τα Ξωτικά ταυτόχρονα…